patmproductions

Okuduğum süre boyunca bu kitap hakkında farklı şeyler düşündüm. Uzunluğu yeterince doğal. Fakat Herodot'un bize öğrettiği gibi, sonuna kadar görene kadar mutlu ya da trajik bir hayatı ya da iyi ya da kötü bir kitabı yargılamayın. Dombey & Son, Dickens'ın en iyilerinden bazıları kadar başarılı bir roman değil: David Copperfield, Karşılıklı Arkadaşımız (şu anda mutlak favorim), Nicholas Nickleby, Bleak House, vb. Sadece yapıyı ve romanları okuduğumuz olağan şeyleri değerlendirerek çünkü Dombey biraz dogmatik (gerçekten preachy), biraz gevşek iplerle ve asla meyve vermeyen vaat edilmiş yaylarla doludur. Ama 700 kadar sayfasını okuduğunuzda size gelen şey, güzel bir şekilde adanmış olmasıdır - ve beni burada mazur görmeniz gerekir - bir Gerçek Şey'e. Kitaplar, belki de herhangi bir insan kalbi için ilk öneme sahip tek bir temanın (bir ebeveyn ile bir çocuk arasındaki ilişki) merkezlenen bir anlatı kadar öykü değildir. Bu tema bir düzine farklı varyasyonda keşfedildi ve Dombey'in kendisinin merkezi bir iş parçacığı, işin tamamı boyunca, sonuna kadar çok sayıda rezonans frekansı tarafından koro çaldığı, güzel ve gerçekten rezonant bir akor vurur . Dickens'ı hayal etmek kolay olurdu, her bir taksitle, bu tek sesin güzelliği romanından çıkarken, hatta kendini ürküttüğü için, planlamayı planladığı hikaye anlatım sözleşmelerinin her birini inatçı bir şekilde buck ediyor. Belki. Dombey & Son'da, Dickens yönetir, duygusal olmadan (bu Dickens!) Demeyeceğim, ama tamamen kazanılmış duygusallıkla, düşünmeye, gülümsemeye ve gözyaşı dökmeye değer bir şey hakkında hayati ve güzel bir kitap örmeyi. Bu kitabı okumanız gereken Dickens'ın ilk kitabı olarak tavsiye edip edemeyeceğimi bilmiyorum, ama sonuncusu olmamalı.

2019-12-21 10:02