akwatickwouack

Bu kitabın sonunda ağlıyordum. Sadece bununla başlamak ve yoldan çıkarılmasını istiyorum. Bu sadece bir koklama ve gözyaşı tehdidi değildi, yüzümden akan gerçek gözyaşlarım vardı ve burnumdan sümük akıyordu. Kitabı gerçekten bırakıp bazı dokular kapmam gerekecek kadar sızdı. Bu kitap sadece okuyucuyu nasıl hissettirdiğiyle değil, nasıl yazıldığına da çok duygusal. Oates'in yazımında tamamen duygusal bir bağlantıyı yansıtan eşsiz bir şey vardı. Cümlelerin ve cümlelerin tekrarlanma şekli, oldukça duygusal bir durumda olan birisinin konuşmasının tekrarlayıcısıydı. Bana çok öfkeli veya üzgün olduğum ve öfkem / üzüntü / tutkumun kaynağına doğru bir şeyler aktarmaya çalıştığımı hatırlattı ve gerçekten küçük bir sorun olsa bile çok önemli bulduğum şeyi tekrarlama ihtiyacını hissediyorum. Oates'in yazımı bu şekilde hissediyordu. Muhtemelen bu yüzden üzüldüm, sinirli, meraklı veya üzüldüm, çünkü bu duyguları öne itmeye yardımcı olacak bir şekilde yazdı. Tabii ki konu duygularımı gerçekten artırdı. Bu ailenin yaşadıkları ve nasıl başa çıktıkları, aniden çok karışmaya başlasa da, kalbinizi duymak için yeterlidir. Bütün karakterler sempatiktir, nefret etmesi oldukça kolay Michael Sr bile. Karşılaştığımız herkes kusurlu ve gerçektir ve bu onlar için çok daha fazla hissetmenizi sağlar. Tabii ki en çok hissettiğin şey, bunların hepsinin gerçek kurbanı Marianne. Yine de, bir şekilde hayatına devam etmeyi ve tüm Mulvaneylerin en güçlüsü olmayı başarıyor. Umut ve sevgi ile doludur ve tecavüzünden sonra ailesinin tuhaf reddinin gerçekten şaşırtıcı olduğunu iddia eder. Kitabın son kısmı ve sonu çok acıdı. Mutlu olmak istediğiniz kadar, bir şeyin bunu başarmanıza izin vermediğini hissetmenize yardımcı olamazsınız. Muhtemelen Mulvaney'lerin sonunda hissettikleri aynı şey. Her nasılsa, kitabın içine sadece birkaç bölüm tarafından Mulvaney'ler olduk, bu yüzden ne hissediyorlarsa hissedin, şimdi hissediyorsunuz. Bu sadece sizi kitaba daha fazla dahil etti, çünkü elbette olan her şeyi ve nedenini bilmek istiyorsunuz. Ayrıca kitabı bastırmak çok daha zor hale getirir. Foxfire'ı okudum ve şimdi tekrar okumak istiyorum, ancak tonunun ve tarzın Biz Mulvaney'lerden Biziz'den son derece farklı olduğunu hatırlıyorum. Yine de Oates'in diğer eserlerini okumadım. Hepsi birbirinden farklı mı? Biz Mulvaney'ler Olduk mu? Diğer eserlerini denemeli miyim, yoksa bu kitaptan sonra hayal kırıklığına uğrayacak mıyım? Oates'in diğer eserleri hakkındaki düşüncelerinizi ve Biz Mulvaney'ler Olduk hakkındaki düşüncelerinizi duymak isterim. Hepiniz benim kadar eğlendiniz mi ve sizi benim yaptığım gibi etkiledi mi? Lütfen paylaşın. Her şeyi özetlemek gerekirse, Los Angeles Times Kitap İncelemesi en iyisini söylüyor: "Kalbinizi kıracak, iyileştirecek, sonra tekrar kıracak."

2019-12-26 04:58