Sanirim o anda hiçbirimiz Zaman Makinesi’ne pek inanmadik. Aslinda Zaman Gezgini, inanmak için fazla zeki olan o adamlardandi; onu tam olarak anlamis hissetmezdiniz kendinizi; açiksözlülügünün ardinda daima biraz kurnazca agzi sikiliktan, pusudaki bir marifetten süphelenirdiniz. Filby modeli göstermisken ve konuyu Zaman Gezgini’nin kelimeleriyle açiklamisken, ona bu denli süpheli tavirlarla yaklasmamaliydik. Yani, onun sundugu gerekçeleri anlamaliydik… Bir domuz kasabi bile Filby’yi anlayabilirdi. Ama Zaman Gezgini, parçalarinin üzerine biraz fazla düsüyordu ve biz ona güvenmiyorduk. Zeki bir adami ünlü kilacak olan seyler, elindeki numaralar olarak görülüyordu. Bir seyleri fazlasiyla kolay yapmak, bir hatadir. Onu ciddiye alan ciddi insanlar, onun tavrindan asla tamamen emin hissetmediler; onlar, bir sekilde yargilamadaki söhretlerini ona emanet etmenin, bir çocuk yuvasini kirilgan porselenle dösemekten farksiz oldugunun bilincindeydiler. Bu nedenle süphesiz, çogumuzun kafasinda buna dair tuhaf olasiliklar olmasina ragmen, o Persembe ile sonraki arasinda zamanda yolculuk hakkinda çok fazla sey söyledigimizi sanmiyorum: bunun akla yatkinligi, yani uygulama yönünden inanilmaz olusu, olusabilecek tuhaf tarihsel yanilgi ve bunun yaratacagi bütün karisikliklara dair olasiliklar tartisilmadi... Daha fazla göster