Ne yapacağımı düşünüp durmak, yapmaktan daha fazla yoruyordu beni. “Yap kurtul!” dedim. Yapamadığım her şeyin mezarıydı artık zihnim. Ben de tutum sevdim. Çocuken de kötüydü zaten matematiğim. Bu yüzden hesapsız, rakamsız ve sorgusuz sevdim. Sahip olduğum en değerli hazinemi serdim ayaklarının altına. Hayalerimi. Ona hayalerimi gösterdim. Böylece ele geçirildim. Kalabalıkların arasında fark edilemez hale gelenler, yalnızlıktan kalbini kemirenler, cüzdanları şişkin yoksular, hırkasız dervişler, şirle sarhoş olanlar, sat kulanmayanlar, kalplerinin ucuna kuş sesli ziler asanlar, burkulan yerlerine buz basanlar, dertlerini cigaranın ucunda telendirenler, sokakların gürültüsüyle iyice sesizleşenler. Beli ki yanlış giden bir şeyler var. Ne var ki hayat, yanlışı düzeltmek için değil, yanlışa katlanmak için var.