Yaban Kuşların Şarkıları Mutlusun, be adam, mutlusun şeyh Zelkanoviç çünkü hiçbir dünyevi amaç seni aceleye sokmuyor, ha bire sat kulesine bakmıyorsun, yakın gelecekten hiçbir şey seni ağır adımlarını ve yavaş yürüyüşünü acele etirmeye zorlamıyor. Derin bir ihtiyarlığın başındasın ve o senin için düz mutluluktur. Alah sana çocuk nasip etmemiş ki onları ve onların mülkünü ve işlerini dert edesin. Şeyh Zelkanoviç tasavufu her şeyin genel öğretisi olarak seviyordu: Alah ve insan, gökyüzü ve yeryüzü, hayat ve ölüm, damla ve okyanus, fil ve karınca, konuşma ve suskunluk. Onun dünyasında tasavuf, ışıkla karanlık arasındaki sınırdı, ilki caiz yolardan yürümek, ikincisi de şüpheli olanlar önünde durmak için vardı. Şeyh için tasavuf karmaşık dünyanın ortasında tahamül aracıydı ve hasas bir adamın kayalık dağın dağılması sırasında bir teseliydi, bir anda yorgun insanın yanağını canlandıran bir gözyaşı idi. Onu tazeleyen, hayata döndüren gözyaşı.