Hiç kimsenin rahatça yerlesemedigi gösterisli bir koltuga benzer “ideal”. Hep oradaymis ve hep orada olacakmis gibi optik düzenin merkezine yerlesiktir. Bir sabitlik sunar; konfor vaat eder. Kapaktaki koltuk gibi hem gündelik ve siradan bir nesne gibi görünür; hem de asiri varligiyla gündelik olanin rahatini kaçirir, göze kendi varligini dayatir ve sembolik olarak hep erisilemez bir uzaklikta kalir. Bu çalisma “idealligi” tam karsiti olarak görülen “kirilganlik” ile birlikte tartisiyor. Ankara’dan ve Roma’dan katilimcilarin anlattiklari hikâyelerde bu iki kavram, çesit çesit ses ve imgeye bürünerek farkli katmanlariyla karsimiza çikiyor. Kirilganliklarini dile getirmeye çalisan bu hikâyelerin arka planinda, toplumsalin özneyi ideallige çagiran o gicirtili sesini de duyuyoruz. Yara, kesik, kirik, çatlak, delik… Kirilganligin ilk akla gelen, sabit bir kirilma aninda kistirilmis imgeleri bunlar. Ideale karsi kirilganligi, vulnus’u taniyan bir görme rejiminde, böylesine bir sabitlemeye direnen, yasayan ve dönüsen seylerin bu imgelerin yerine geçebilecegi umudunu tasiyor bu metin. Belki, çiçeklerin! -Gamze Hakverdi Daha az göster