Fakir Baykurt, öykülerinde köy yasaminin sertligi, yoksulluk, cahillik, taassup, batil inanç, sömürü gibi sorunlari ele alarak köylünün maddi ve manevi dünyasini toplumsalci ve gerçekçi bir bakistan isliyor. Gözlemlerden, canli tanikliklardan yola çikan yazar, günlük konusma dilini öyküye tasiyarak zaman zaman mizahi bir dil kullaniyor; bürokrasinin çarklari arasinda sikisan ama içinde de bir umudu barindiran “siradan insani”, yasadigi yerin atmosferiyle birlikte çarpici bir biçimde betimliyor.Ilk basimi 1998’de yapilan Telli Yol’u yeniden okurla bulusturuyoruz:O anda 114 Numarali kogusta bir simsek çakti, Merdan’in yüzü parladi: “A be, ben Bosna Türküyüm; nasil anlamam? Yugoslavya Cumhuriyeti’nde Türkçe ögreniyorduk okulda. Hem de anam babam evde benim için Türkçe konusurdu!”Merdan hizli konusuyor. Hem de degisik bir Türkçesi var. Hem de sevinçliydi, aylar sonra karsisina Türkçe konusan biri çikti. Kaptirdi anlatiyor. Merdan’i dinlerken içimden bir top alev savruldu. Saçim, kasim bu alevle yandi gibi aci duydum. Belki inanmayacaksiniz, Merdan’in bir kolu dirsekten, bir kolu dipten yok. Kalçalarindan asagisi da kesilip atilmis. Yalnizca bir bas ile gövde var. Öyle tokmak gibi bir çocuk. Yarim kolu o tokmagin sapina benziyor. Yatakta saga sola dönebiliyor ama sanmam ki tuvalete kendi gidebilsin, dönüp gelince yataga kendi çikabilsin. Almanlar onu yikintilarin altindan çikarmis. Orada üç gün baygin yatmis. Çikarildiginda her yani kirik çürük içindeymis. Ezilmis kemikleri kangrene çevirmis. Doktorlar kollarini, bacaklarini kesmekten baska çözüm bulamamis. (Merdan) Daha az göster