Türk milletinin her ocaginda yüz yili geçen bir süredir dillerden düsmeyen, tarihimizin o çok aci olaylarindan biri olan Doksan Üç Harbi ve beraberinde getirdigi büyük felaket nedeniyle asirlar boyu yasadigi o güzelim topraklardan kopup göç etmek zorunda kalan, türlü badirelerle gelip Anadolu’ya yerlesen yüz binlerce ailenin sadece birinin dördüncü kusaktan bir çocugu olarak, o acili insanlarin çocuklugumda anlattiklari aci ve istirap dolu anilarini, bitip tükenmek bilmeyen Urumeli hikayelerini dinleyerek büyüdüm. Fakat zamanla bunlarin gerçek birer öykü oldugunun ayrimina vardigimda durum degisti; üstü küllenmis közler alevlenip birer ates topuna dönüsüverdi. Yazmaliydim...“Sürgün Avi” adini verdigim bu eser, asirlar boyu Balkanlar’da yasamis, oralari kendine yurt edinmis ecdadimizin, 1877–1878 Osmanli-Rus Savasi öncesi yasamlarindan kesitlerle basliyor. Savas ve sonrasi olaylari, hemen ardindan gelen o “Büyük Göç” ve yasananlar, Bursa’nin Mustafakemalpasa ilçesine kadar devam eden çileli bir yolculugu ve imparatorlugun bitisi ile cumhuriyetin kurulus yillarinda yasananlari dile getiriyor. Eserde yaklasik bir asri kapsayan süreçte unutulmaya yüz tutmus olaylarla o acili insanlarin duygularini, özlemlerini, düslerini, yasadiklari o iki dünya arasinda sürekli gelgitlerini, kaderin bir cilvesiyle bölünmüs olan yasamlarini anlatiyor. Daha az göster