O bir Öretmen idi, öretiyordu… O bir sevgi ve muhabet eriydi, seviyor, seviliyor ve sevdiriyordu. nsan özü sevgi ve muhabet üzerine kurulmutur. Sevgi ve muhabet içinde olanlar, sevgi ve muhabet güleri yetitirirlerdi. Her taraf sivri dikenler istilâ etse de, o dikenlerin özünde ya da içinde mutlaka güler filiz verecektir. Yeter ki güzelim güle, gülümsemesi için uygun bir ortam hazrlansn. Onun yapmaya çalt da buydu ite, gülistan oluturmak… Abdülkerim Öretmen’in gözünde ve gönlünde her örenci bir tomurcuktu, bir güldü, okul da gülistan, yani gül bahçesi… Ona göre her fert gül aday iken, her toplum da gülistan aday idi. Bütün mesele onlarn içlerindeki insanlk özünü, asln ve güzelin merkezini bulmak ve bütün güzeli ile onlar ortaya çkarmakt. Bu da sevgisiz olmazd. Sevgi de yetmez, sevda çalayan olmak lâzmd! Kumru, böyle bir güzelin eindeydi ite….