Toplumsal ve siyasi geçis süreçlerinde Kirgiz halkinin yasadigi sancilari çesitli hayat hikâyeleri üzerinden yansitan Aytmatov, elinizdeki romanda, hizla gelisen teknolojinin bu halkin yasayisi üzerindeki olumsuz etkilerine odaklaniyor. Okur, birbirini seven, talihsiz bir olay sonucu yolari ayrilan ve en sonunda garip bir tesadüfle tekrar karsilasan iki insanin parçalanmis hayatlarina tanik olurken dönemin genis toplumsal manzarasina da çok çesitli açilardan bakma imkâni yakaliyor. “Ya insanin yaratilisindan bu, ya da ben böyleyim; hep bir seylerin eksikligini duyuyordum. […] Anarhay’da geçirdigim son bir buçuk yilda oglumun ve karimin özlemine dayanamaz olmustum. Geceleri gözüme uyku girmiyordu. Samet’in gülümseyisi, tombul bacaklari üstünde düsecekmis gibi durusu gitmiyordu gözlerimin önünden. Hele o körpe bebek kokusu sanki içime sinmisti.”