Sekizinci Seksek Sekizinci Seksek, dünyanın yedi, en fazla sekiz harikasından biri olmaya aday bir kitap. Yeryüzünün bir noktasında başlayan seksek oyunu, bütün meridyenlere yayılıyor ve bir türlü bitmek bilmiyor. Karşımızda haylaz bir çocuk mu var, yoksa iflah olmaz bir seri katil mi? Aslında her ikisi de! Günün birinde Aytaç Ars diye genç bir yazarın ortaya çıkacağını, dile parendeler atıracağını, her anlama farklı bir anlam daha yükleyip kavramları çaprazlayacağını söyleselerdi, heyecandan terletmiyor, aksine, zevkten şıpır şıpır terleyip meraktan ve heyecandan kahkaha atıyorsunuz. Sekizinci Seksek, yılın değil, yüzyılın romanı. Benim için öyle. Kaç tane şapkam varsa, hepsini çıkartıyorum bu çocuğa. -Altay Öktem- (Tanıtım Bülteninden) Bunca gürültü arasında hem Aytaç Ars ’ın sesini hem de ‘Sekizinci Seksek’ adlı romanının kahramanı Halis’in ve diğerlerinin sesini duyamayabilirsiniz. Daha fazla geç kalmadan kulak kesilin… Söylenecek ilk şey, dumanaltı olmuş gündem içinde biraz mola verip bu kitaba gereken önemi verin demek olur. Neden mi, ‘genç nesil’den bir yazarın ne yazdığını ve daha da önemlisi nasıl yazdığını göreceksiniz de ondan! ‘Sekizinci Seksek’, tam bir ‘fırlama roman ’. Yine aslında olmayan bir tür adı veriyorum. Ama önemli değil. Aytaç Ars yazmış işte. Atığı tüm zarlar gele gelmiş, güvendiği dağlara kar yağmış, sevdiği tüm kızlar ona ‘âşık olmanın’ ne pis bir şey olduğunu ispat için yarışa girmiş, biricik anesi televizyonun sunduğu realiteyi biricik evladının hakikatine tercih etmiş bir kahramanın günlüğü… Talihsizliğe bakın ki, düzenli dayağını yediği babasının artık onu dövemeyecek olmasına bile sevinememektedir. Zira dünyanın en saçma sakarlık kazasıyla hayatına veda etmiştir. Bir isyan biçimi olarak torpil patlatmayı tercih eden, ama cebinde taşıdığı torpiler elinde patlayan bir ‘çocuğun’ tüm güneş sisteminin düzenini bozacak isyanı ‘Sekizinci Seksek’. Alabildiğine ironik, sağlam kelime oyunlarıyla dolu ve bir o kadar da ‘şakası’ yerinde bir isyan bu. Aytaç Ars, günlük olarak yazdığı romanında öyle bir anlatım kulanıyor ki, Oğuz Atay ’ın okura seslenirken kulandığı alaycı ses tonunun aynısını duyuyorsunuz kitabın sonunda. Sadece Atay değil, göreceksiniz, başka ustalardan da el almış yazar. Öyle hızlı geçişlere imza atıyor ki, afalatıyor sizi şizofrenik sıçramalar, “güneş sisteminin” hele ki bu dünyanın çivisinin iyiden iyiye çıktığını ispatlıyor. Satürn’den bildiriyor… Herkes birbirinden fırlama. Herkes daha seri sayıklama yarışına girmiş gibi. Ve herkes bir diğerine daha sert tokat atmak için kıyasıya bir mücadele içinde. Çok iyi anlatıyor hepsini Aytaç Ars. Aşkolsun diyorsunuz. Kıskanıyorsunuz zaman zaman, çünkü hakını verdiğine tanık oluyorsunuz. Elbete ‘daha iyi olabilirdi’ dediğiniz bölümler yok değil. Ama bunun sebebi, onun çok daha iyi yazacağını bilmenizden kaynaklanıyor. Bu, iyi ilk kitabı hemen okuyun. Yüzünüzü kara çıkartmayacak?Çağlayan ÇevikBir Paragraf.