Sairin ilk dizeyle uyandigina, siirin imgeyle hayat bulduguna inanirim. Ilk dizeden son dizeye yaratmanin tüm evrelerinde tanri dahil sair en az iki kisidir; sözdizimi ve ritim, bilinç ve imgelem, özyapi ve metafor iç içeliginde siir de öyle! Yasitlarina göre, biraz gecikmeli olarak “Saganak, simdi” adli ilk kitabiyla çikagelen Vural Uzundag’i dura dinlene okudugumda sair-siir iliskisini yeniden hatirladim. Genellikle ilk kitaplar çabucak bitmis izlenimi veren ve yasam acelecisi siirlerle doludur. Bu durum Uzundag’da biraz farkli; sanirim her seyden önce siir zekâsi, imgelem gücü, buluslari ve geleneksele yaslanaraktan Edip Cansever’den Behçet Necatigil’e biçim ve biçemde kazandigi deneyleri kendi siirine yedirmedeki ustaligiyla digerlerinden ayriliyor. Sanki acemiligin çocuk aynasini daha ilk kitapta kirmis gibi, bundan olacak “yanilgi defteri” tüm sözlerini nar mürekkebiyle yazar gibi. Siire inandigi ölçüde nara ve mürekkebe inanmasi en sair yani; bir on yil kendine ve defterlere buradan akacak. Simdilik “Lav ve Fügler”, “Intiba” ve “Firtina Hevesi” siirleriyle bende kalan Uzundag’i, yeni ve özgün siirler adina daha uzun yillar takip edecegim.Hüseyin Alemdar Daha az göster