Politik hukukbilim, hukuku insan deneyiminin ‘politik’ bir yönü olarak ele alan hukuk bilimi dalidir. Hukukun, insan deneyiminin ‘politik’ kisminin bir veçhesi olarak anlasilmasi gerektigini iddia eder. Politik hukukçular, ne ütopist ne de evrensel bilgi arayisindaki filozoflardir; onlar politik düsünürlerdir; dünyayla, oldugu hâliyle çalisirlar. Politik hukukbilim, siyasi otoritenin nasil olusturuldugu sorusunun, hukuk düzeninin mahiyetini anlamanin anahtari oldugunu savunur. Politik hukukbilim, Bodin’in 16. yüzyildaki çalismalarindan Schmitt’in 20. yüzyildaki eserlerine kadar uzanan ortak bir Avrupa söylemi olarak gelismistir. Bodin, Grotius, Pufendorf, Montesquieu, Hauriou, Romano, Heller ve Schmitt gibi çigir açici hukukçularin pek çogu hukuk uygulamasinda da yer almistir. Hamilton, Burke ve de Tocqueville gibi bazilari, hukukçu olarak yetismis ancak baska özellikleriyle taninmistir. Hobbes, Spinoza, Rousseau ve Hegel’in de dâhil oldugu digerleri ise genellikle siyaset felsefecileri olarak kabul edilmistir. Ancak hepsi politik hukukbilime dikkate deger katkilarda bulunmustur. Alaninda yazilmis en önemli çalismalardan biri olan elinizdeki kitap, politik hukukbilimin dogusu, gelisimi ve çagdas hukuk felsefesi açisindan önemini ele aliyor. Daha az göster