"Platonik Diyalektiğin o en ünlü başyapıtı" ve "Antik Diyalektiğin bu hiç kuşkusuz en büyük sanat yapıtı" bunlar Hegel'in Platon'un Parmenides'ini tanımlayan sözleridir. Ve felsefe tarihinde kayıtlı en büyük entellektüel karşılaşmalardan birini, belki de en çarpıcı olanı sunan bu başyapıtta Diyalektiği konuşan konuşmacılar Parmenides, Zenon ve genç Sokrates'tir. Diyalektik salt öznel olarak, insan düşüncesine sınırlı olarak alınabilir, ve Eleatikleronu böyle öznel olarak aldılar. Ama Diyalektik, Platon'un yaptığı gibi, nesnel olarak da alınabilir. O zaman yine yapıtın özeksel temalarından biri olan İdealar ya da Biçimler yalnızca varlığa ilgisiz insan düşünceleri olmaya son verirler ve nesnel İdealar olarak bütün bir doğal ve tinsel Olgusallığın biçimini belirlerler. Ve İdealar öznel de oldukları için, aslında homosapiensin en özsel doğası, onun gerçek karakteri oldukları için, insan gerçeği bilebilir. İnsandaki Güzellik İdeası ya da saltık Güzellik, Türe ve Bilgi ideaları ya da saltık Türe ve saltık Bilgi, ve başka idealar tümü de nesnel karşı eşleri ile bir ve aynıdırlar. O zaman insanın bilgisizlik doxa durumu yalnızca geçici bir durumdur, yalnızca onu gerçek varoluşunun biçimine götüren zamansal bir oluş sürecidir. Düşüncenin olduğu gibi nesnel realitenin de ruhu olan Diyalektiği bilimden, felsefeden, genel olarak bilmeyi isteyen düşünceden soyutlamak, onu dikkate almamak ve uygulamamak kendi en özsel doğasının bilinçsizi olarak kalmayı kabul etmektir. Doxa böyle bilincin biçimidir, ve orada içerik bilgi değil ama tahmin, gerçeklik değil ama olasılık, inanç değil ama kuşkudur bir bilinç ki, fenomenaldir ve bu tek yanlı öznelliği ile salt kendi içindedir. .