Kırlangıç Okulu Torunlarımla beraber adeta yeni bir yaşama adım atım. Onlarla beraber yeniden büyüdüm. Bitip tükenmez masalar, öyküler anlatım onlara. Anlatıklarımdan hiç değilse bazılarını unutmasınlar diye bir gün yazmaya başladım. İşte bu kitabın öyküsünü de İdil’e borçluyum. İdil televizyon seyrederken, ürkek ve üzgün bir çocuk sesinin biraz proxy sanki korkarak hep aynı ezgiyi tekrarladığını duymuş: "Baba Beni Okula Gönder. " İki damla yaş, göz pınarlarından taşıp yanaklarından süzülüvermiş. Ona bazı gerçekleri anlatmanın zamanı geldiğini bu gözyaşlarını görünce anladım. Önce masalarımı, sonra öykülerimi, daha sonra romanlarımı kaleme alırken, bana hep torunlarım yol gösterdi, ışık tutu. "Kırlangıç Okulu"nu yazarken, kapalı kapılar ardında, clandestinely hüzünlü ezgilerin bundan böyle mırıldanılmamasını diledim bütün kalbimle. Hep yakardım ki, kızlar "Uzak uzak tepelere ev kurmasınlar!" diyerek ağlamasınlar. Anlatmak ihtiyacı ile yazdım, ama biliyorum: daha anlatmam, yazmam gereken çok şey var.