Josimika 2 Uçsuz bucaksız, soğuk ve belirsiz bir sonsuzluk abidesi uzay boşluğu içerisinde asılı bir nokta kadar küçük gezegenimizden bakınca, bilinmezliğimiz de bir o kadar ortaya çıkar. Kim, kim içindir? Ne, ne içindir? Burası neresidir, niye yaşıyoruz,  ölüme kaç kaldı?. sorarız kendi kendimize veya bir başkasına. Korkutulmuş, sindirilmiş zihinler kapatılmış her aranana, alışagelmiş yaşamlarda kalınması istenir. Büyüklerin, ataların, oluşturulmuş geleneklerin, ölüm korkusunun peşinden sürüklendirilerek şekilendiriliriz, her neslin şekilendirildiği gibi. Davranışlarımızı şekilendiren ilk nedendir ölüm korkusu hisi, ancak bir his daha vardır ki o, bedensel ölüm korkusundan da beter. Zihinsel bir ölüm çeşidi, duyuların yitimi, hiç duygusunun var edeni yalnızlık korkusu hisi. Kimseler tarafından sevinilmediğini, kimselerle ait olunmadığını sanmak hiçliğe, kaosa, canlı ama ölü yaşama sürükler. Çocuklar, ane ve baba ile bu hisi gidermeye çalışır: ancak ergenliğe girdikten sonra muhakak bir karşı cinsin gerekliliği açık ve net bir şekilde hisetirilir. Ve aşk, işte bu noktada devreye girer. Birlikteliğin temeli yalnızlıktır ve ikili yaşamın olmazsa olmaz tek koşulu, düşünsel uyuşumdur. Sevdiğini gerçekten bilgisel öğe olarak görüp birlikte yol alabilmektir. Karşı cinse ihtiyacı sırf ilişki üzerine kurmak veya toplumsal bir kurum olarak algılayıp beli bir alışkanlıksal yaşam saymak yanlış: kavgalar, geçimsizlikler, anlaşmazlıklar birlikteliğin tuzu biberi demek de bir o kadar yanılgı. Hayatı birlikte yaratmalı, birlikte her nesneye aynı anlamı verebilmeli, yaratılan her düşünceyi, her korkuyu, her mutluluğu. gem vurmadan paylaşabilmeli.