Byzantion'dan İstanbul'a uzanan, heyecan yüklü bir serüven. Sarayburnu'nda, Atatürk heykelinin ayaklarının dibinde bir ceset, Avuçlarında antik bir pere. Ama ne bu ceset son kurban, ne de bu antik para son sike. Yedi kurban, yedi hükümdar, yedi sike, yedi kadim mekân. Ve tek bir gerçek: Bu şehrin gizemli tarihi. "Şehre bakıyorduk denizden. Sisler içindeydi İstanbul. Sisler içinde deniz. Sisler içinde teknemiz. Sultanahmet'in minareleriydi görülen, Ayasofya'nın kubesi, Topkapı Sarayı'nın kuleleri. Hiç yağmalanmamış, yıkılmamış, kirletilmemiş gibiydi şehir. Bembeyaz bir sisle örtmüştü doğa, ne varsa görüntüyü çirkinleştiren. Güneş doğmadan bir anlığına beliren bir hayal gibi. Büyülü bir bulut gibi. Bir masal imgesi gibi. Yeni kurulmuş bir kent gibi. Taze bir başlangıç gibi. Genç, umutlu, güzel. İstanbul’a bakıyorduk denizden. Ölülerimizin yüzlerine bakıyorduk. Onların gözlerindeki kendi kederimize. Çaresizliğimize bakıyorduk, avuçlarımızda büyüyen zavalılığa, kanımızda filizlenen korkaklığa. Elimizden alman hayata bakıyorduk. Güneşli günlerimize, umut dolu sabahlara, eğlenceli bahar akşamlarına. Sönen anılarımıza bakıyorduk, ölen hayalerimize, yıkılan düşlerimize. Sönen anılarımızı, ölen hayalerimizi, yıkılan düşlerimizi yüklenip yorgun bir şilep gibi bizden uzaklaşan şehrimize. Şehrimizle birlikte yitirdiğimiz kendimize bakıyorduk. ".