nipalsky

John Wyndham'ı "rahat felaketler" yazmakla suçlayan Brian Aldiss'dı, ancak burada tasvir edilen felaket hakkında rahat bir şey yok. Bazı yabancı varlıklar uzaydan gelir ve en derin okyanuslarımıza yerleşir ve yüzeyin düşük basınçlı ortamında bulunamasalar da ve okyanusların altındaki yüksek basınçlı ortamlarında var olamayız, yakında olur ikisinin dünyayı birlikte yaşayamayacağını ve birimizin gitmesi gerektiğini açık bir şekilde ortaya koyuyor. Netleştiğini söylüyorum ama insanlık söz konusu olduğunda, kuruşun birkaç saçak "korkutucu monger" hariç herkes için düşmesi imkansız bir şekilde uzun sürüyor. Bu hikayede halk, tehdidin gerçek doğası, öngörülerinin tam kapsamı ve acil eylem ihtiyacı ile uzlaşmaya olağanüstü dirençli görünmektedir. Yapılabilecek herhangi bir şey var gibi görünmüyor, insanlık arka ayak üzerinde, kesin doğası kitap boyunca bir gizem olarak kalan bir tehdide kesin olarak tepki vermek zorunda. Kitabın tonu iç karartıcı bir şekilde mahkumdur. Bu bilinmeyen tehdit karşısında çaresiz olan hükümetler, halklarının endişelerini yatıştırmaktan ve insanlığın alanı daha da ele geçirildiği için şeylere cesur bir yüz vermekten daha fazlasını yapamayacak gibi görünüyor. Hikayeyi karı koca gazeteci ekibinin gözünden, olayları genellikle uzaktan gözlemledikleri, ancak bazen ön plana çıktıkça ve medeniyet yavaş yavaş dizlerine getirip çözülmeye başladığında takip ediyoruz. Bu kitabın büyük bir kısmının vurgusu, halkın algısının buna göre değişme biçiminin medya tepkisi üzerinedir. Şahsen, anlatı stilinin kitabın büyük bölümleri için biraz uzak olduğunu düşündüm ve okuyucunun gerçekleşen olaylara yakın durması çok farklı noktalardan yararlanmış olabilir, ancak bazı sahneler oldukça korkunç, oldukça korkunç tasvir ediyordu. kahramanların eyleme yakın oldukları anlar. Benim en sevdiğim Wyndham romanı değil ama yine de bunun için çok şey var.

2020-01-10 23:52