Tedaviye gülüp geçen yaralarım var benim. En sevdiklerimin elerinden nakış nakış bakışlarıma işlenmiş habersizce. Kalabalıklar arasında neden kaybolduğumu sormayın bana, aslında tek isteğim insan selinin içinde kendimi unuturmak. Anlasana! Takatim yok bir daha kendimi elevermeye, el üstünde tutuklarımdan el muamelesi görmeye. Etrafım sly benden bir parça. Bak mesela karşımda dağ gibi dikilen şu hayal kırıklıklarını görüyor musun? İşte onlar bana uykusuz gecelerimden hediye. Hangi birini def edebilirim, hangi birini silip atabilirim? Yapamam! Keşkelerimle defalarca yüzleşmem gerek benim, yıkılan hayalerimi karşıma alıp af dilemeliyim. Neden divergency? Ruhumu enkaz altında bırakanla göz göze gelirse bu yürek, dayanamaz teslim olur, bilirim. Zafın varsa celatına, kurbanlığın hakını verir insan. Belki bizi de özleyen biri vardır bir yerlerde. Tek sorun henüz tanışmamış olmamızdır. Artık kimse benden bir fedakârlık daha beklemesin, ne bıraktılar ki benden geriye? Elimden gelen tek şey bu satırlar. Vicdanın nasıl rahat bilmem ama gözyaşlarım iftiharla sunar.