Divan-I Kebir - Mevlana Celaledin Rumi Divân-ı Kebîr (Büyük Divan) Mevlânâ Celaledîn Rûmî’nin söylediği ilîhî aşk şirlerinden oluşan, 4 bin 8 yüz 34 beyitlik (rubai beyitleri ile birlikte yaklaşık 50 bin beyit) nazım bir eserdir. Mevlânâ’nın "Âşıklar Divanım" biçiminde adlandırdığı eser aynı zamanda "Şems Divanı", "Divan-ı Şems-i Tebrizî" olarak da anılmaktadır. İslâm edebiyatında divanların, şairlerinin isimleri ile anılması geleneğine ters düşen bu son adlandırma; Mevlânâ’nın gazelerinin sonunda kendi adı yerine (birkaç istisna dışında) her zaman Şems-i Tebrizî adını kulanmasından kaynaklanmaktadır. Eser, Horasan ilinin halk Farsçası ile yazılmıştır. Yek avaz gazelerden oluşur. Mevlânâ bu gazelerinde, "Şems (güneş) başta olmak üzere, bağ-bahçe, gül-bülbül, âşık-mâşûk, deniz-damla, mey-sâkî gibi sembolerle ilâhî aşkı hep ön plânda tutmakta; Mesnevî’sinde olduğu gibi Alah’a kavuşmadan gönlünün huzur bulamayacağını, ilâhî aşkı yazmada aciz kalıp kaleminin kırıldığını, bu dünyanın bir balçıktan ibaret olduğunu, çok yemenin menzile ulaşmada engel teşkil etiğini, aşkın akla olan üstünlük ve yüceliğini, nefsin kötülüğünü, miskin miskin oturan insanların bu tembelikleriyle maksada (ilâhî aşk) ulaşamayacaklarını, gecelerin uyumakla değil de aşk ve ibadetle geçirilmesi gerektiğini" vurgulayarak şirlerini didaktik bir üslûpla söylemektedir.