Gazzali, modern dönemde İslam düşünce tarihiyle ilgili yapılan çalışmaların kendisinden en çok bahsettiği isimlerin başında gelmektedir. Onun bu şöhreti bir Şafii fakihi ve Eş'ari mütekellimi olarak fıkıh ve kelam disiplinlerinin gelişimindeki etkisi yanında batınilere ve filozoflara yönelik güçlü eleştirilerinden ve nihayet yaşadığı entelektüel buhranın neticesinde bir sufi olarak hayatına devam etmeye karar vermesinden kaynaklanmaktadır. Gazzali'yi daha dikkat çekici hale getiren bir başka husus ise onun, el-Munkız mine'd-dalal ve'l-mufsıh bi'l-ahval (Dalaletten Kurtaran ve Yaşananları Açıkça Ortaya Koyan) başlıklı bir otobiyografi kaleme alarak hakikat peşinde geçen hayatını okuyuculara sunmuş olmasıdır. Bu yönüyle Munkız, XI. yüzyılın ikinci yarısından XII. yüzyılın ilk on yılına uzanan süreçte İslam toplumunun ilmi, siyasi ve toplumsal şartlarını Gazzali gibi istisnai bir ismin gözünden tahlil edebilmeyi sağlayan çok katmanlı bir eserdir. Bu kitap, Munkız'ın tenkitli neşir ve tercümesinin yanında Gazzali'nin hayatı ve eserlerine dair kapsamlı bir kaynak olarak tasarlanmıştır. Bu çerçevede Munkız'ın yazılış bağlamı ve içerik analizinin yanı sıra Gazzali'nin hayatıyla ilgili çok önemli bilgiler aktaran iki çağdaşı Abdülgafir el-Farisi (ö. 529/1134-5) ve Ebu Bekr İbnü'l-Arabi'nin (ö. 543/1148) anlatılarına yer verilmiş, Gazzali'nin eserlerinin kronolojisi ve kendi eserlerine yaptığı atıflar ortaya konularak telif hayatı bütünlüklü bir şekilde gözler önüne serilmiştir. Daha az göster