Bitanem-Candan Özer Adım Leyla. Bu benim romanım. İstanbulu diplomat bir çiftin, arkadaşsız, kuralarla biçimlendirilmiş, aynı yerde yaşıyor olmasına rağmen anesinin yüzüne hasret, babasını sadece resmi bayramlarda görebilen, babanesiyle Ankara’da büyümüş bir kızıyım. Amacım, kendimi, eksikliklerim ve yanlışlıklarımla çırılçıplak soymaktı. Bu bir anlamda çirkinliklerimin, acılarımın, özlemlerimin, pişmanlık duyup utandığım, hata neden yaptığımı bile anlayamadığım davranışlarımın bir dışa taşması, itirafı. Belki de ölmeden önce sırtımdaki yükleri atmanın bir yolu… Adım Yücel. Bu romanı Bitanem yazmış. Gerçekten de o benim bitanemdi, onu ilk kez gördüğüm günden, gözlerimi bu dünyaya yumuncaya kadar. Ben yaşamaya onun gözlerinde başladım ve hayata veda etmeden gördüğüm son şey, yine onun gözleriydi. Okulun ilk haftasında tanıdım onu, o da benim gibi çelimsiz bir kızdı. Konuşmaya başlayınca onun da Türkçesinin benden daha iyi olmadığını anladım. Aylül, Mardinli bir Süryani kızıydı. Elimi ilk tutan kişiydi bu tanımadığım yeni dünyada, ilk arkadaşımdı, yılarca hayatımdaki en değerli yeri tutan ve hasretinden öldüğüm dostumdu. …Hayır, anemle babamın öldüklerini öğrendiğimde ağlamadım. Onlara öyle öfkeliydim ki, kucaklarının tadını bile bilmediğim, kokularını hatırlamadığım ve çocukluğumu onlarsızlığa mahkûm etikleri ve beni bırakıp gitikleri için… …Sonra burnumun ucunu öpüp, bir de teşekür ederek arkasını döndü. Bir dakika bile geçmeden uyumuştu. Kocamın temasıyla kutsadığı kadınlığım, kendine destek yaptığı omuzlarım ve burnumun ucuyla üşüdüm.