Bhagavad Gita / Gandhi'ye Göre Tanrı’nın Türküsü’ anlamına gelen Bhagavad Gita, ünlü Hint Destanı Mahabharata’nın 70 mısralık bir bölümüdür. ‘Gandhi’ye Göre Bhagavad Gita’, Gandhi’nin 24 Şubat-27 Kasım 1926 tarihleri arasında Hindistan’ın Ahmedabad kentindeki Sathyagraha Zaviyesi’nde yaptığı konuşma metinlerinden meydana gelmiştir. Gandhi, politik faliyeten uzak kaldığı bu dönem içerisinde kendini Gita’yı Sanskrit’ten yerel dil olan Gucarati’ye tercüme etmeye adamıştı. Gandhi’nin her sabah çevresine toplanan dava arkadaşlarına Gita’nın tefsiri niteliğinde yaptığı sohbetler yazıcısı, Mahadev Desai ve zaviye sakinlerinden Puncaphai tarafından kaleme alınıyordu. Bu metinler 195 yılında Hindistan hükümeti tarafından İngilizce’ye tercüme etirilerek 1969’da ‘Mahatma Gandhi’nin Toplu Eserleri’ arasında yayımlandı. Bir Bilgenin Maneviyatla İlgili Düşünceleri ve Gita’yla İlgili Konuşmaları Bu eser, Gita’nın tefsiriyle beraber Gandhi’nin Gita hakındaki düşüncelerini de içinde barındırıyor. Bir yazarın dediği gibi ‘Gita’nın kendine has bir yanı vardır: Gita’yı yılar boyunca dinleyebilirsiniz, ama sonra öyle bir an gelir ki, sayfalarından, bir daha hiç susturamayacağınız, sesiz, fakat kulaklarınızı sağır edici bir ses ortaya çıkar’. Hinduizm’le Tasavuf Aynı Merkezde Buluşuyor Bhagavad Gita’nın içinde barındırdığı hikmet, Gandhi’nin bu hikmeti sıradan hayata başarıyla uyarlayışı ve Vecihi Karadoğan’ın özenli çevirisinde birçok kavramı Türk Tasavuf geleneğine bağlayışı, okuyuculara çok kültürlü, tek merkezli bir gönül şöleni yaşatıyor. Bhagavad Gita, ülkesinin İngiliz boyunduruğundan kurtularak bağımsızlığını kazanması mücadelesinde liderlik yapan ve şidete başvurmadan politik reformlar yapma yaklaşımını ortaya atan Gandhi’nin temsil etiği düşünceyi tam olarak kavrayabilmek için iyi bir referans.