Alevler parmak uçlarinda ona o günü hatirlatan bir mühürdü. Her degdiginde bir adim daha yaklasiyor Sona dogru her adim attiginda korku zihnine siziyordu. Ölüm onun için yeni bir baslangiç degildi. Ölüm, onun ellerinden kayip gidenlerdi. Simdi fedakârlik, o sevdigi mavi gökyüzünün önünü kapatan kara bulutlara katlanmakti. Gözlerini her açtiginda karanligin acisiyla uyanip, devam eden agrisiyla gün son bulacakti. Dostunun bedeniyle beraber ruhunu da kirlettigi o maddelerin varligi onun yasamini kâbusa çevirecekti. Ve o gün geldi... Parmak uçlarina degen alevler tüm bedenini sardi. Ölüm artik elinden kayip gidenler degil, ruhundan kayip gidenlerdi. Artik gökyüzüne sizan o kara bulutlarin o adam oldugunu anladi. Ve artik ruhunu pak eden gökyüzüne adamin zehirli nefesi sizdi. Yasam veren bir nefes çektiginde zehir kadinin cigerlerine sizdi ve günden güne zihnine yayildi. Zehir ona cehennem acisi veren alayci bir hastalikti. Zehir adamdi. Günden güne eriyen kadin artik ölümün tanimini bulmustu. Ölüm ne ellerinden ne de ruhundan kayip gidenlerdi. Ölüm adamdi. Daha az göster