Çiğdemleri Solan Bozkır Kuşu serçe, ağacı söğütür bizim bozkırın. Tam kırk yıldır, sarı, çorak, garip, mahzun, yoksul, sefil bir bozkır biriktirdim içimde… Bozkırın cılız, kavruk, perişan, pervasız, yiğit, insanlarını, her baharda coşup çağlayan, yazın kuruyup, biten derelerini, gündönümü ile açan ve birkaç gün içinde solup giden çiğdemlerini, nergislerini… Kimi zaman çaresiz, kayıp bir çocuk geçti içimden, kimi zaman garip bir çoban, türbeleri bekleyen bir deli, gönlünü sebil eden derviş ruhlu bir ihtiyar, yoksuluğu ciğerine çekip zurnasına üfleyen bir ulu abdal, kınalı saçlarıyla ocaklardan ocaklara ateş taşıyan kadın… Belki bu yüzden hikayelerimin anavatanıdır bozkır. Ben, kırk yıldır ruhuma akan, sonra içime sığmayan, gönlümden taşan bozkırın, her türlü çaresizliğe karşı umutla hayata tutunan bozkır insanlarının tanığı oldum. Bozkır'ı yazdım….