1960’li yillarda dünyanin her yerinde yankilanan devrim, demokrasi ve sosyalizm siarlari Türkiye’ye de yansidi. Gelisen antiemperyalist ve antifasist mücadele ilkin toplumun en aydin kesimi olan üniversite gençliginde ve sonra da isçi sinifi ve emekçi yiginlarda yanki buldu. Kitlelerin kendiliginden gelisen ekonomik ve demokratik mücadeleleri bir yandan popülist reflekslere yol açarken, bir yandan da sosyalizm ile isçi sinifi hareketinin birbirinden ayri ve kopuk gelismesine neden oldu. Bu dönemde, devrimci ve demokratik canlanma iki ayri kulvarda gelisti. Biri, asker-sivil aydin hareketinin ideolojik ve siyasal kulvari olan Yön Dergisi, ikincisi de, tamamen isçi ve sendika önderleri tarafindan kurulan Türkiye Isçi Partisi’ydi. Yaklasik 10 yillik bir tarihsel sürecin en etkili siyasal akimlari hâline gelen bu iki hareket, hem birbirlerinden etkilenerek hem de kendi içlerinde ayrisarak dönemin sonunda rollerini tamamladi. Eski kusak önderlerin çekingen ve ürkek “legalite ugruna mücadele” yöntemleri ile yasal sinirlar içine hapsetmeye çalistiklari sol ve sosyalist hareket, yeni, genç ve dinamik önderlerin çabalariyla yeni bir sürece evrildi. Siniflar mücadelesinin yükselerek keskin biçimlere büründügü bu süreçte Türkiye tarihinin büyük olaylari ve ilkleri yasandi. 1965-1971 yillari sol ve sosyalist hareketin devrimci atilim dönemi oldu. Siyasal ve toplumsal süreci radikal tarzda etkileyen devrimci dinamikler bu dönemde ortaya çikti. Devrimci gençlik, isçi sinifi ve köylü hareketlerinin yükselisi dönemin karakterini belirledi. Kitap, 27 Mayis’tan 12 Mart’a kadar 10 yillik tarihsel sürecin bütün asamalariyla bütünlüklü bir panoramasini çiziyor ve dönemin sonuna gelindiginde, sol ve sosyalist hareketin en önemli ideolojik ve siyasal kopusunu, baska bir deyisle tarihsel bir Yol Ayrimi’na vurgu yapiyor. Daha az göster