budooralos6e1b

Bu kitap, bu okuyucuyu Addis Ababa'daki bir misyoner hastanesinde büyüyen iki ikizin hikayesine sorunsuz bir şekilde taşıyan güzel gözlemlenen ayrıntılar nedeniyle bir zevkti. Biraz nostaljik bir şekilde, tüm dünya ayakları üzerinde olan büyük, eski moda bir John Irving anlatısı gibi okur. Neredeyse kelimenin tam anlamıyla yıkamadım. 03:00 kadar okudum ve ertesi gün çoğu için zorlukla hava geliyor, bu yüzden fakir çocuklarıma fıstık ezmesi ve jöle sandviç atmak olabilir. Son sayfaya geldiğimde, aptal, neredeyse efsanevi sondan memnun kaldım. Bu deneyim göz önüne alındığında, kitap harika bir okuma olmasına rağmen, karakterlerin birkaçının geniş fırça darbeleriyle çizildiğini ve benim için asla tam olarak canlandırılmadığını ve çizimin şekillendirildiği anlar olduğunu belirtmek oldukça kaba görünüyor. bir kızak çekiç. Ama hey, 3 AM'ye kadar kaç roman beni okumaya devam ettirebilir?

2019-12-27 14:13