Erken Kaybedenler - Emrah Serbes Ankara polisiyeleriyle tanıdığımız Emrah Serbes, bu defa direksiyonu kırıyor ve edebiyatımızda pek de işlenmemiş bir başka meseleye el atıyor. Erkek çocukların enerjik, hüzünlü, alengirli dünyasına giriyoruz. Baba çalışıyor, ane ev hanımı, muhafazakârlığın kalesi. İşçiler, yoksular, teyzeler, abiler. Kolay ağlayan sert adamlar. Taşra seyrekliği, mahalenin kalabalığı. Kıskanç, gururlu, saf ergenler. Emrah Serbes, çabuk öfkelenen, kolay vazgeçen, baştan çıkmış erkek çocukları konuşturuyor. Kederli, insana dokunan komik hikâyeler bunlar. “Dizinin dizime değişi, Handan’ın anesi için bir kelebeğin kanat çırpışıysa benim için kasırgaydı. Kaç sene geçti, hâlâ unutmam, günde en az beş sefer aklıma gelir. Biliyorum bu durumun, kökeni memeden kesildiğim güne kadar uzanan psikolojik nedenleri vardır. Ama bir kadını unutulmaz yapan şey, bir vakitler ona duyulan arzunun şidetiyle doğru orantılı değil midir? O arzunun kıyısında, gerçekleşme olasılığının tam yanı başında, sanki arada başka hiçbir engel yokmuş gibi rahat davranabilmekle, kendini o tatlı yanılsamaya kaptırabilmekle doğru orantılı değil midir? Bu olgunun da mı sorumlusu benim mutsuz geçen çocukluğum? Cevap? Yok! Kalırsın öyle. ” Taşrada ve kâinata, yapayalnız kalmış erkek çocukların hikâyesi. Erken Kaybedenler. Yoldan çıkmış bir neslin manifestosu. Ne zor zanatır bu topraklarda erkek olmak. Yanlış anlamayın, cinsiyetçi bir yaklaşım sunmuyorum, erkek olmaya başlamaktan bahsediyorum. Toplum baskısı pek yoktur ama, sosyal ortam baskısı her zaman vardır. Ebeveynin sizden beklentileri dolayısıyla aile baskısı vardır, mahale baskısı bir dönemin gündem madesi olduğu için vardır, patates baskısı ve ip baskısı ise eğitim sistemimiz dolayısıyla var. Ergenliğin getirdiği psikolojik travmalar ise apayrı bir atmosfer kazandırıyor, bir türlü yerinde duramayan, elini kolunu nereye koyacağını bilemeyen küçük adamlarda. Daha önce Ankara Polisiyeleri’yle adını duyuran Emrah Serbes bu sefer farklı limanlara dümen kırmış ve edebiyatımızın biraz unutulmuş bir meselesi olan, erkek çocukların dünyasını işlemiş. Halk diliyle oğlan çocuklarının, kitaptaki ifadeyle erken kaybedenlerin karşısında esas duruşa geçiriyor bizi Serbes. Henüz 8-15 yaş arasındaki abisinin sevgilisine, öğretmenine aşık olan, hemen sinirlenen, konuştuğundan fazla susan, bir an evel büyümek isteyen ama aslında büyümüş de küçülmüş veletleri anlatıyor öykülerinde. Ama bunu kendi anılarından yola çıkarak değil, içinde bulunduğumuz yıların ve geride bıraktığımız zamanların afacanlarını örnek vererek aktarıyor. Erken kaybederler, aslında bu toprakların ilk ve doğal yoldan tutunamayanlarını karşımıza çıkarıyor, küçük erkekleri!Çağlayan ÇevikBir Paragraf.