Andrey Lapinsky Lapinsky itibaren Anthisnes, Belçika itibaren Anthisnes, Belçika

ÇOK zor bir okuma, ama sonunda, buna değer çaba bulundu.

Kral Ölmeli'nin devamı olan bu kitap, neredeyse tam olarak son kitabın bittiği yeri alır. Orijinal efsaneyi Renault'nun hayal gücü ve tarihsel araştırma karışımı ile birleştiren Theseus efsanesinin geri kalanını kapsar. Bu muhtemelen Renault'nun okuduğum kitaplarının en zayıfı. Kitabın temposu - Yunanistan'ın en ünlü efsanevi kahramanlarından birinin hayatının çoğunu 250 sayfadan daha az bir yere sıkıştırmak - Renault'nun kitabı acele etmeden taşımak için her zaman güçlü ve açıkça tanımlanmış bir karaktere ihtiyaç duyacağı anlamına geliyor. dengesiz. Theseus bu şeylerden hiçbiri olarak bana asla rastlamaz. Aslına bakarsanız, bana hiçbir zaman uzaktan sevimli gibi gelmiyor. Örneğin Alexander üçlemesini okurken karşılaşabileceğimi hatırlayamadığım bir soğukluk ve uzaklığı vardı. Renault, arketipik bir kahramandan gerçek bir adam yaratmaya çalışıyordu ve sürecin yarısında durdu. Genel olarak, efsanevi döngünün parçaları için bazı makul ve gerçekçi beklentiler sağlayarak efsaneden romana dönüştü. Tarihsel yönün geri kalanı benim tarafımdan sessizce aktarılacak, çünkü çoğunlukla Renault yazarken, söylediklerinin çoğunun hala tarihsel gerçek olarak kabul edildiğini takdir edebiliyorum. (Ama değil, gerçekten, gerçekten değil! 'Kıyı İnsanlar'! Anaerkil din yerini ataerkillik aldı! MÖ 1500'de Mikenliler!) Cinsiyet tarihinin / etkileşiminin bazı yönlerini temsil etmesinden biraz daha fazla rahatsız oldum. Bu roman, Theseus'un bakış açısından olduğu için - ve ataerkil bir toplumda yetiştirilmiş bir Bronz Çağı erkeğinin oldukça tipik bir örneğiydi - bir kadının öfkesini olduğu gerçeğine atfetmekte sorun yaşamayacağını satın alabilirim. onun 'ay zamanı'. Hippolyta'nın temsiliyle ilgili çok, çok daha büyük problemlerim vardı; Theseus'un onu olduğu gibi düşüneceğini değil, bağımsız ve kendi kendine yeten bir Amazon olarak yetiştirildiği düşünülen bir kadının düşündüğü ve yaptığı gibi davrandığı ve benim için yüksek düzeyde içselleştirilmiş gibi görünen bir şeye sahip olacağı kadın düşmanlığı. Bu bölümleri okumak beni çok, çok huzursuz etti. Sanırım bunu tekrar öğrenmeden çok önce Alexander üçlemesini tekrar okuyacağım. Kötü bir roman değil; benim için çok fazla bir şey yapmadı.

John Wyndham'ı "rahat felaketler" yazmakla suçlayan Brian Aldiss'dı, ancak burada tasvir edilen felaket hakkında rahat bir şey yok. Bazı yabancı varlıklar uzaydan gelir ve en derin okyanuslarımıza yerleşir ve yüzeyin düşük basınçlı ortamında bulunamasalar da ve okyanusların altındaki yüksek basınçlı ortamlarında var olamayız, yakında olur ikisinin dünyayı birlikte yaşayamayacağını ve birimizin gitmesi gerektiğini açık bir şekilde ortaya koyuyor. Netleştiğini söylüyorum ama insanlık söz konusu olduğunda, kuruşun birkaç saçak "korkutucu monger" hariç herkes için düşmesi imkansız bir şekilde uzun sürüyor. Bu hikayede halk, tehdidin gerçek doğası, öngörülerinin tam kapsamı ve acil eylem ihtiyacı ile uzlaşmaya olağanüstü dirençli görünmektedir. Yapılabilecek herhangi bir şey var gibi görünmüyor, insanlık arka ayak üzerinde, kesin doğası kitap boyunca bir gizem olarak kalan bir tehdide kesin olarak tepki vermek zorunda. Kitabın tonu iç karartıcı bir şekilde mahkumdur. Bu bilinmeyen tehdit karşısında çaresiz olan hükümetler, halklarının endişelerini yatıştırmaktan ve insanlığın alanı daha da ele geçirildiği için şeylere cesur bir yüz vermekten daha fazlasını yapamayacak gibi görünüyor. Hikayeyi karı koca gazeteci ekibinin gözünden, olayları genellikle uzaktan gözlemledikleri, ancak bazen ön plana çıktıkça ve medeniyet yavaş yavaş dizlerine getirip çözülmeye başladığında takip ediyoruz. Bu kitabın büyük bir kısmının vurgusu, halkın algısının buna göre değişme biçiminin medya tepkisi üzerinedir. Şahsen, anlatı stilinin kitabın büyük bölümleri için biraz uzak olduğunu düşündüm ve okuyucunun gerçekleşen olaylara yakın durması çok farklı noktalardan yararlanmış olabilir, ancak bazı sahneler oldukça korkunç, oldukça korkunç tasvir ediyordu. kahramanların eyleme yakın oldukları anlar. Benim en sevdiğim Wyndham romanı değil ama yine de bunun için çok şey var.

A twisted, gruesome, not-for-everyone page turner. Well-drawn characters.

Later